مولانا جلاالدین محمدبلخی

1. 
   

1. سفرکردم به هر شهری دویدم                                               چوشهر عشق من شهری ندیدم                                                              ندانستم   ز اول  قدر آن  شهر                                                               ز نادانی  بسی  غربت  کشیدم                                                                          بغیر از عشق  آواز دهل  بود                                               هر آوازی  که  د رعالم شنیدم                                               در آن  عالم  که  جانبودم تنها                                               چو ماری  بی  پروپا  میخزیدم                                                             ازان باده که لطف وخنده بخشد                                             چوګل بی حلق وبی لب میچشیدم                                         ندا آمد زعشق ای جان سفر کن                                           که  من  مهنت  سرای  آف ریدم                                                  چنان  اکنون  زرفتن  میګر یزم                                                         از  آنجا   آمدن  هم  میر  میدم                                                      بګفت ای جان برو هرجاکه خواهی                                                        که من نزدیک چون حبل الوریدم                                         فسون کرد ومرابس عشوه هاداد                                                فسون  وعشوه   او را   خر یدم                                           زراه هم بردآنګاه هم به ره کرد                                           کزان  ره  من نرفتم  من رهیدم